24 februari... Ik word wakker met een knal, schrik, en nog voor ik de schrik lading kan geven dwarrelen de confettislingers om mijn oren. Wat een feestje om zo mijn veertigste verjaardag te starten! Als ik een uur later mijn telefoon aanzet, heb ik één bericht, verzonden op het moment dat mijn slaapkamer met feestspetters werd versierd alsof er een bom is ontploft. Het is een bericht van een vriend uit de Oekraïne. “De bom is ontploft…”
 
Het wordt een dag om nooit te vergeten. Dankbaar, gelukkig en intens verdrietig tegelijk. Dankbaar dat ik veertig mág worden, want helaas ken ik van dichtbij ook de keerzijde ervan. Gelukkig om weer vast te pakken en te omarmen wat ik liefheb. Een vanzelfsprekendheid die we de afgelopen twee jaar zijn kwijtgeraakt. Verdrietig, omdat iemand in de wereld wil laten zien dat hij de grootste heeft, omdat hij met zijn voice het hoogste podium blijkbaar niet haalt. 
De dualiteit van het leven is vandaag tot in iedere ader voelbaar. En toch vier ik het leven. Omdat het kan. En omdat het weer mag. Met familie en vrienden. Met slingers, wijn en cadeaus, waaronder een reep Tony Chocolonely. Een reep die vandaag nét iets meer zegt dan anders. Met mijn neus in de boter én in het volle besef hoe ongelijk verdeeld de wereld kan zijn.
 
Het is een verjaardag met toeters en bellen. Zonder 1,5 meter en met een dubbel besef van hoe vrijheid voelt. Als rond twaalven de feestmakers via de voordeur vertrekken, komen gedachtes via de achterdeur binnen. Het geluid van de stilte. En als ik de day after de confetti bij elkaar veeg, worden in Oekraïne nieuwe scherven bij elkaar geraapt. Mijn hart huilt, van vreugde en verdriet.
 
De dualiteit van het leven. Of zoals een vriend me ooit toestuurde: “Life is too ironic to fully understand. It takes sadness to know what happiness is. Noice to appreciate silence & absence to value presence.”
 
24 februari 2022 gaat de geschiedenisboeken in en helaas niet omdat ik deze dag veertig kaarsjes mocht uitblazen. In mijn Spotify playlist voeg ik een nieuwe favoriet toe. Alanis Morisette schalt met het volume op 10 door de speakers: oh isn’t it Ironic….