Een verlaten luchthaven wenkt. Een enkele reiziger, gesloten rolluiken voor de winkels, maar de stil aanwezige dynamiek van inchecken en gaan waar het reisbloed kruipt. Daar waar het voor veel mensen op de luchthaven schuurt tussen gezonde spanning, ongemak, controles en een tekort aan frisse lucht. Daar voel je ook de vrijheid. Het verlangen naar nieuwe ontmoetingen, met mensen en bestemmingen. Het verlangen naar avontuur.

First stop: Stockholm! Waar de natuur op de luchthaven al zijn gezicht laat zien, met een frisse wind die door de slurf breekt en een Scandinavische inrichting met gebruik van natuurlijke materialen. Friluvtsliv lonkt. Voor de Zweden is dat ín de natuur, maar in de tijd dat de wereld code rood en oranje knippert, voelt het alsof dat vrije leven al is aangeraakt. Want hej, we zíj́n in Sverige, en het land en de mensen lachen ons ondanks Corona en de daar ook aanwezige maatregelen toe. Je voelt de autonomie. Leven en laten leven. 

Op de luchthaven wachten we op onze doorreis naar Kiruna. En als wachten in zijn kracht staat, duurt wachten niet lang. Me-time in plaats van opwinding en frustratie. Verbinden met de onbekende gelijkgestemde. Gesprekken van herkenning. Gesprekken met een observatie, zonder oordeel. Met een soort gereserveerde openheid ook. Open, maar je bewust van de schillen die de komende week over en weer gepeld gaan worden.

Bepakt en bezakt duiken we de slaaptrein in: klaar om te stapelen. Met een noodzakelijke dosis ruimtelijk inzicht en creativiteit. Gelukt! We zitten. Bijna tegen elkaar aan. In your comfortzone, wat doorgaans zoveel als buiten je comfortzone betekent. Maar wat in Corona-times vooral als vrijheid voelt. Een paar uur later ‘gesandwiched’ op het middelste stapelbed van drie hoog raast het landschap voorbij en is het in mijn hoofd geruisloos stil. De ‘verdoving’ van het weer mogen reizen: daar kan geen verdovend middel tegen op. 

Kiruna straalt
Wow, wat is het leven mooi als de zon schijnt! En ‘up-north’ voelt de Zweedse kou als een warme deken. Zo’n mooie rode, net als de kleur van onze stuga, die fier afsteekt tegen het besmettelijk wit van de vers gevallen sneeuw. Ons huisje voelt vanaf de eerste seconde familiair. Veilig, knus en vertrouwd. Met als cadeautje een veranda die het gehele plaatje overziet.

Wachtend op de defensie-dhrills volgt de vrijheid van het leven in het nu. Skibroek aan, gaitors om en wandelen maar! Als hijgend hert in de verse sneeuw 😊 Zoals meestal wordt het pas echt leuk als je van de gebaande paden gaat. Je afvragend waar het goed voor is, maar met verstand op nul gewoon gáán. En als het niet lopend wil omdat je bij iedere stap tot ver boven de knie in de sneeuw wegzakt, gaan we kruipen. Zonder netten waar je onderdoor moet, maar met het gevoel dat het ongeveer zó voelt als je je als militair in het veld bevindt. Het veld dat zonder gevaar ineens een speeltuin is. Met een vuurlinie van sneeuwballen. 

Incasseren, terugvechten óf gadeslaan. In volle vaart door de vuurlinie, kijk ik daarna vanaf de zijlijn toe en realiseer ik me dat je weinig klappen vangt als je niet uitdeelt. Minder spannend en bevredigend, maar ook bevrijdend. Subtiele learning in the pocket. En mooi ook hoe je meer meters kunt maken als je mindset goed is. Niet continue, maar het loont de moeite om af en toe weer op te staan en over de sneeuw te lopen in plaats van te blijven kruipen. De dynamiek van acceptatie en loslaten versus doorzetten. 

Een outdoor speeltuin prikkelt, daagt uit en nodigt uit voor meer avontuur. Maar zoals vaak gaat avontuur ook samen met gevaar. Risico’s. Die er zijn om te elimineren, zodat er vooral fun is dat overblijft. Een goede voorbereiding loont. Een open vizier ook. Duwen en trekken. En meebewegen voor de beste flow.

Bepakt op de langlaufski’s vertrekken we na een oefenrondje eerder die dag naar bestemming onbekend. Onze eerste bivak van de reis wacht op ons. De paden op de lanen in, met een ondergaande zon die het magische bos letterlijk kleurt. Met de zintuigen op scherp en het doel in het vizier glijd ik door het vrije land, waar de rem verdwijnt en glijden door het landschap voelt als leven. In het nu, nu en NU. Zonder besef van tijd. Intens. Mooi. 

Bivak in de natuur

We maken ons op voor onze bivak in de natuur. In een kom van wat beschutting lijkt, zakken we bij iedere stap diep weg in de sneeuw. Geen houvast of gronding, slechts verpulvering zonder richting. Elke stap voelt machteloos. Maar niets doen levert bij voorbaat niets op. Een ‘gevecht’ tussen stoppen en doorgaan. Het kip-zonder-kop-fenomeen versus stop-en-check. Het halfvolle of halflege glas. De natuur laat ons grenzen ontdekken. Van jezelf en de ander.

Met elke stap, die nu niet tot boven de knie rijkt maar tot je kruis, vallen we terug op de kruiptechniek. Wat eerder leek op spelen blijkt ineens heel nuttig te zijn. Spelverdeling toont de werkpaarden, strategische denkers en luxe paarden. Criticasters. Leiders, helpers en volgers. Enthousiastelingen. Verbinders. Sneeuw, kou en inspanning leggen in twee uur bloot waar menig organisatie twee jaar over doet. 

Tijd om te gaan slapen. Leven of overleven in de kou – that’s the question?! Wie de handschoen van het avontuur pakt en aantrekt, heeft het meteen een stukje warmer. Letterlijk. Ik ervaar wat de ziel doet, als brug tussen het lichaam en de kou. Ingepakt in onze liner, slaapzaak en bivi ademen we wolkjes lucht in en uit. Wit van de kou, vormen ze een soort van rooksignalen met een boodschap. Een boodschap van angst, woede en walging. Of van verrassing, vreugde en liefde. Iedere deelnemer voert zijn eigen taal. Bedolven onder de slappe lach, begin ik de nieuwe dag vol liefde en zonneschijn. The fire is on! En dat is maar goed ook, want mijn schoenen en lenzen zijn buiten mijn slaapzak bevroren en mijn lichaam snakt naar nieuwe energie. 

Als in een treintje glijden we met alle deelnemers terug naar Camp Alta. Een trein die een intercity blijkt te zijn, bestuurd door flow. Die eenmaal op snelheid ook geen rem meer kent. Opgestookt door ruimte, vrijheid en plezier. Maar wat trance is voor de één, lijkt op doordraven voor de ander – zonder tussen A en B nog stil te staan bij het gevoel van alle inzittenden in de trein. Het dunne lijntje tussen bevlogenheid en aangehaakt blijven, resulteert in variatie in hersteltijd als de bestemming is bereikt. Een mooie, nieuwe les van de speeltuin van de natuur.

Emotie als katalysator van de kou
Daar waar het vuur verwarmt, draagt emotie bij aan het intenser ervaren van de kou. En de ‘Coachingsreis van je Leven’ zou de ‘Coachingsreis van je Leven’ niet zijn als emoties niet blootgelegd worden. Of zoals de website al schrijft: veel maskers, rollen, maniertjes en andere ‘opsmuk’ smelten als sneeuw voor de zon. Geen woord aan gelogen. Dat is wat de speeltuin van Noord-Zweden met je doet. Met een tikkeltje hulp van de coaches. 😉 Soms snel en ongemerkt. Een volgende keer hardnekkig of zelfs onmogelijk onder een diep wolkendek van gedachtes, die de zonnestralen tegenhouden om door te breken. Wat een mindf*ck!! Verwarring, aldus de Dikke van Dale. En dat is het. Frustrerend ook als je juist houvast zoekt.

Van dagelijkse check-in, naar tijdelijke check-out. Dat waar ik bang voor was voor vertrek wordt realiteit. Isolatie lijkt de kou te verzachten. Maar diep van binnen voelt het als een naar monstertje dat niet verwarmt maar verkilt. Rust helpt. En verwondering van het nu. Van wat wél is. Vannacht slapen we opnieuw in de buitenlucht en deze keer ook zonder tent die mijn blik naar boven oneindig maakt. Een stralende sterrenhemel lacht me toe. De nabijheid van mijn buddy verzacht de pijn.

Een week van afpellen en emoties toont de kern. Als van een mandarijn. Hard van buiten, zoetzuur van binnen. Zo vind ik ze zelf het lekkerste. Maar man-o-man, wat weegt de kwetsbaarheid zwaar. Wat maakt het leeg en mooi tegelijk. Wat schuurt het. En wat voelt het als stilstaan. Als uitpersing en achteruitgang. Mag het er zijn? Liever niet.

Maar kijkend naar de ander zou ik het beter willen omarmen. Omarmen van emoties en imperfectie, wat er als je naar de ander kijkt mág zijn: pijn, angst en verdriet. Als een arm die je uit bescherming voor jezelf soms liever weghoudt, maar die er graag voor je wil zijn. Die graag uitreikt en die voelt als troost. En als liefde.

Waarom zelf perfect willen zijn als de imperfectie van anderen beleven juist voelt als het voelen en voeden van liefde?

Vuurwerk wacht. Als kruid in een bunker dat zonder vrijheid en vuur nooit ontstoken zal worden. Ik kijk naar boven en zie en voel het. Het Noorderlicht danst in de hemel. En ik dans mee.

Nu nog vooral in mijn gedachten, maar ik voel: the dancefloor is mine!